Przywoływany przez Fundusz przepis art. 123 § 1 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.
Zgodnie z art. 70 § 4 o.p. „Bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony (…)”. Z tego wynika, że ani wszczęcie postępowania, ani wydanie decyzji przez Fundusz nie przerywa biegu przedawnienia.
Zastosowanie zasad przerwania biegu przedawnienia zawartych w art. 70 ordynacji podatkowej jest logiczną konsekwencją określonego w tym artykule okresu przedawnienia. Nie można stosować art. 70 ordynacji podatkowej jedynie w połowie.
Dzięki wyrokowi TSUE z 5 marca 2019 r. w sprawie C-349/17 Eesti Pagar, orzeczeniom Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz stanowisku Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (DMP-2.52.179.2019.AH) uzyskanemu przez Federację Przedsiębiorców Polskich (FPP) rozstrzygnięta została wątpliwość, jaki termin przedawnienia powinien stosować Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) dla zobowiązań o zwrot pomocy publicznej na zatrudnienie osób niepełnosprawnych.
Poglądy wszystkich ww. podmiotów prowadzą do wniosku, że możliwość dochodzenia zwrotu dofinansowań przez PFRON ograniczona jest 5-letnim okresem przedawnienia, zgodnie z art. 70 Ordynacji podatkowej.
