Umowa będzie mogła zostać uznana za fakturę VAT. Co musi się w niej znaleźć? Znamy orzeczenie TSUE

Trybunał orzekł, że wyszczególniony na fakturze VAT jest należny od wystawcy tej faktury również w przypadku braku rzeczywistej transakcji podlegającej opodatkowaniu.

„Aby dokument mógł zostać uznany za fakturę w rozumieniu art. 203 (dyrektywy 2006/112), po pierwsze, trzeba w nim wykazać VAT, a po drugie, musi on zawierać te z informacji, o których mowa w przepisach zatytułowanej „Dane umieszczane na fakturach” sekcji 4 w rozdziale 3 objętym tytułem XI wspomnianej dyrektywy, które są niezbędne do tego, by organ podatkowy mógł ustalić, czy materialne przesłanki prawa do odliczenia VAT zostały spełnione” - czytamy w wyroku trybunału.

Umowę zbycia i leasingu zwrotnego, po zawarciu której strony nie wystawiły faktury, można uznać za fakturę w rozumieniu tego przepisu. Umowa taka musi zawierać wszystkie informacje niezbędne do tego, by organ podatkowy państwa członkowskiego mógł ustalić, czy zostały spełnione przesłanki do odliczenia podatku w tym konkretnym przypadku. Czy są spełnione - badać będzie to sąd.

Poczałkowo słoweński sąd najwyższy przypomniał, że obowiązek zapłaty VAT w rezultacie wystawienia faktury, na której wykazano VAT, może powstać nawet wówczas, gdy faktura nie zawiera pewnych danych.

Sąd stwierdził, że umowa może różnić się od faktury i stanowić jedynie podstawę prawną transakcji podlegającej opodatkowaniu VAT. Sąd Najwyższy zwrócił się do trybunału z pytaniem, czy umowę można uznać za fakturę, gdy wynika z niej jasno wyrażona przez strony wola uznania takiej umowy za fakturę związaną z określoną transakcją.

Podstawą do wydania orzeczenia przez TSUE był przypadek ze Słowenii. RED d.o.o. jako właściciel gruntu i domu mieszkalnego w Rožna dolina, w gminie Lublana w Słowenii zamierzała wznieść w tym miejscu nowe budynki. W dniu 19 listopada 2007 r. zawarła ona z Raiffeisen Leasing umowę zbycia i leasingu zwrotnego (tzw. sale-and-lease back).

Zgodnie z tą umową Raiffeisen Leasing zobowiązała się do nabycia przedmiotowego gruntu za pewną cenę, zaś RED – do płacenia Raiffeisen Leasing miesięcznych rat leasingowych aż do pełnej spłaty wartości gruntu i budynków, które miały zostać wzniesione, czyli łącznej kwoty 1 294 786,56 EUR. W umowie tej wskazano kwotę VAT w wysokości 110 056,86 EUR.

Raiffeisen Leasing nie wystawiła RED na podstawie umowy zbycia i leasingu zwrotnego żadnej faktury, w związku z czym nie zafakturowała ona VAT ani go nie zapłaciła. RED powołała się na podstawie owej umowy na prawo do odliczenia VAT, twierdząc, że umowa ta stanowiła fakturę.

Następnie, 22 listopada 2007 r. strony umowy zbycia i leasingu podpisały umowę sprzedaży gruntu. Ustalono także cenę sprzedaży zawierającą VAT. RED wystawił Raiffeisen Leasing fakturę, w której został uwzględniony VAT.

Jeszcze w listopadzie 2007 r. Raiffeisen Leasing powołała się na prawo do odliczenia VAT z tytułu umowy sprzedaży.

Z uwagi na to, że RED nie wypełnił w wyznaczonym terminie zobowiązań przewidzianych w umowie zbycia i leasingu zwrotnego, strony rozwiązały ją w dniu 21 października 2011 r. Następnie Raiffeisen Leasing sprzedała przedmiotowy grunt osobie trzeciej za cenę zawierającą VAT.

W lipcu 2014 r. RED otrzymał decyzję słoweńskiego organu podatkowego, który stwierdził również, że spółka ta nie zapłaciła VAT należnego za okres od dnia 3 stycznia 2008 r. do dnia 25 lipca 2014 r. i nakazał Raiffeisen Leasing zapłatę odsetek od zobowiązania podatkowego w wysokości 50 571,88 EUR. Organ podatkowy zobowiązał także Raiffeisen Leasing do zapłaty dodatkowego VAT w wysokości 44 200 EUR wraz z odsetkami w wysokości 11 841,97 EUR, ponieważ choć transakcja objęta umową sprzedaży była zwolniona z VAT, to jednak uznano, że powołanie się na prawo do odliczenia jest niemożliwe.