W Warszawie ktoś zafarbował włosy za 12 tys. zł. "Produkt kosztuje 20, a bierzemy 200 zł"

Choć droga do nożyczek stała się prostsza, a barbershopy rosną jak grzyby po deszczu, nie wszyscy nowi adepci sztuki fryzjerskiej są gotowi sprostać oczekiwaniom klientów. O kondycji branży opowiada Grzegorz Lewko – fryzjer męski, który po 33 latach wciąż uważa decyzję o wyborze tego zawodu za najlepszą w swoim życiu.

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu decyzja o zostaniu fryzjerem zapadała bardzo wcześnie — często w wieku 15 lat i zwykle była wynikiem konieczności, a nie pasji. Co więcej, droga do tego zawodu była jasno wytyczona – szkoła zawodowa, praktyki, a z czasem ewentualne technikum lub kursy doszkalające. Dyplom czeladniczy był przepustką do pracy, a o karierze w tej dziedzinie decydowali zazwyczaj… rodzice.

— Często było tak, że jak ktoś nie chciał się uczyć, to zostawał fryzjerem. W tym zawodzie dominowały dziewczyny, które były do niego kierowane przez rodziców — mówi dla Strefy Biznesu fryzjer męski, Grzegorz Lewko. — Dziś jest inaczej. Coraz częściej to wybór dorosłego człowieka, który świadomie decyduje się na tę ścieżkę. Ja miałem 25 lat, gdy postanowiłem zostać fryzjerem. I była to najlepsza decyzja w moim życiu — dodaje rozmówca.

Po 1989 roku wszystko się zmieniło. Upadek komunizmu i pojawienie się wolnego rynku wprowadziły do branży więcej luzu, ale też więcej ryzyka:

— Kiedyś mistrz czuł się odpowiedzialny za czeladnika. W PRL były takie miejsca, gdzie szło się świadomie - wiedząc, że ten człowiek się dopiero uczy i gdzie płaciło się jedną czwartą ceny salonowej. Mistrzowi zależało na zadowoleniu klientów, więc nadzorował, podpowiadał, poprawiał... — opowiada Lewko. — Teraz jest wolna amerykanka - uczeń kończy kurs i od razu staje przy stanowisku. Zdarza się, że klient nawet nie wie, iż obsługuje go osoba ucząca się zawodu. Brakuje jasnej informacji, niższej ceny, opieki nad praktykantem — tłumaczy fryzjer.

W dobie trzymiesięcznych kursów i szybkich certyfikatów może się wydawać, że zawód fryzjera da się opanować błyskawicznie. Praktyka pokazuje coś innego.

— Aby móc powiedzieć o sobie, że jestem fryzjerem, musiałem przez trzy lata pracować codziennie w salonie. Tyle trwało nabranie pewności i biegłości. Trzymiesięczny kurs to za mało, nawet dla super zdolnego adepta — przekonuje fryzjer.

Doświadczenie zdobywa się przede wszystkim „na żywym organizmie” – w salonie, pod okiem mistrza. Tyle że dziś nie każdy mistrz czuje się odpowiedzialny za ucznia.

— Przyjąłem na praktykę dziewczynę po trzyletniej szkole fryzjerskiej, która nie umiała dobrze trzymać nożyczek. Zapytałem, co robiła w poprzednim salonie. Odpowiedziała, że chodziła po zakupy i sprzątała — zdradza Lewko. — Za szkolenie ucznia przez trzy lata dostaje się chyba osiem tysięcy złotych, więc niestety niektóre zakłady traktują to jako źródło łatwego dochodu — dodaje.

Nie każdy staż daje realne przygotowanie do pracy. Nie brakuje jednak uczciwych praktyk, zwłaszcza w większych salonach i zakładach sieciowych, które jasno informują klientów, że usługę wykona osoba ucząca się.

— To bardzo uczciwe podejście. Gorzej, gdy klient nie wie, że trafia na osobę świeżo po kursie i jest po prostu rozczarowany efektem — podsumowuje fryzjer.

Emilia Sadowska-Płatos, prowadząca w Radomiu Pracownię Fryzjerską, ma na ten temat podobne zdanie. Według niej uproszczony model kształcenia zbiera żniwo w postaci dramatycznie spadającej jakości usług.

— Sądzę, że jakość usług bardzo spadła, tych specjalistów naprawdę nie ma — mówi dla Strefy Biznesu Emilia Sadowska-Płatos. — Jeśli chodzi o pracę przy fotelu, to często są ludzie, którzy mają ukończony kurs typu "Od zera do barbera w trzy tygodnie". Człowiek nie jest w stanie się przez trzy tygodnie niczego nauczyć — dodaje.

Według rozmówczyni wiedzę można nabyć dopiero wraz z doświadczeniem, a dziś nawet szkolenia nie są prowadzone przez prawdziwych specjalistów.

— Wiedza, która teraz jest przekazywana, nie ma się nijak do rzeczywistości. Często są to połowiczne informacje nawet jakieś kłamstwa. Fryzjerzy nie znają się na swojej pracy — mówi Sadowska. — Budowa włosa jest problemem, nie wiedzą, czym jest koło barw. Kiedyś to była wiedza podstawowa — uzupełnia.

— To dlatego salony fryzjerskie tak szybko się otwierają, potem również szybko upadają. Aby otrzymać dofinansowanie z PUP, wystarczy chwilkę być bezrobotnym, i złożyć papiery. Nikt nie weryfikuje naszej wiedzy. Potem życie ją dopiero weryfikuje, gdy wchodzą opłaty, przychodzi kupienie paru sprzętów... — tłumaczy ekspertka.

Otwarcie salonu fryzjerskiego jest prostsze i tańsze niż kosmetycznego, co powoduje ich wysyp na rynku. Ale także — równie szybkie bankructwa.

— Salon kosmetyczny potrzebuje dużo większego nakładu finansowego. My na początek kupimy fotele za 1 500 zł, a oni od razu muszą się zaopatrzyć w maszyny za bardzo wysokie ceny. Im wystarczy na 3-4 rzeczy, więc to są całkiem inne pieniądze. Ja dostałam 33 tys. zł i wyposażyłam cały salon — opowiada fryzjerka.

Rozmówczyni dodaje, że dziś jest ciężko dostać jakiekolwiek dofinansowanie na otwarcie własnej działalności. W związku z niefrasobliwością osób, które zakładały salony, by je później sprzedać, pojawiły się cięcia w budżetach PUP.

Okazuje się, że za wzrostem cen usług fryzjerskich wcale nie stoją podwyżki cen prądu, czynszu itp. Winowajcami są... media społecznościowe.

— Żyjemy w takich czasach, że pierwsze, co mówią na szkoleniach, to: "jeśli media społecznościowe będą u was w salonie leżeć, to szybko się zamkniecie". Teraz to, co się klika jest modne i te salony najwięcej zarabiają. I niekoniecznie idzie za tym perfekcyjne upięcie, czy perfekcyjny kolor — zdradza specjalistka.

Wysoka jakość to jedno, a to, czy salon się klika, to drugie. Według Sadowskiej ceny winduje to, jak zakład i jego pracownicy prezentują się w mediach społecznościowych.

— Wszyscy mamy podobne ceny prądu. Teraz za koszty usług odpowiada to, jak dobrze wyrobimy sobie markę osobistą na Instagramie czy TikToku — zapewnia rozmówczyni. — Tam, gdzie jest większa popularność salonu mogą sobie pozwolić na wyższą cenę, bo klientki myślą, że tam musi być drogo — dodaje.

Fryzjerka wspomina również o "efekcie szminki". Polega on na tym, iż wiele klientek woli iść do zakładu, który jest droższy, aby zaczerpnąć trochę luksusu. Poza tym psychika traktuje usługi droższe jako z definicji lepsze jakościowo.

Kilka lat temu barbering stał się modą.

— To nic innego jak fryzjer męski plus golenie brody, tylko opakowane w modny wystrój i tanią whisky na wejściu. Młodzi się na to łapią. Ja wolę mówić: fryzjer męski. Tak jak to było zawsze — mówi Lewko.

Jednak za atrakcyjnym wystrojem i amerykańską nazwą nie zawsze idzie jakość.

— Sam poprawiałem już wiele fryzur po tych barberach. Wielu z nich kończy kurs i od razu staje przy stanowisku. Dlatego te salony szybko się zamykają — zaznacza rozmówca.

Wzrost popularności barber shopów tak naprawdę wziął się z potrzeby specjalizacji. Czy fryzjer, który obsługuje zarówno kobiety, jak i mężczyzn, jest lepszy? Niekoniecznie. Wbrew popularnemu przekonaniu, że fryzjer „od wszystkiego” umie więcej, praktyka pokazuje coś odwrotnego:

— Nie da się dobrze robić wszystkiego. Zawsze powtarzam – nigdy nie ostrzyże tak dobrze ktoś, kto robi wszystko, jak ktoś wyspecjalizowany. Ja od 33 lat jestem tylko fryzjerem męskim — tłumaczy rozmówca.

Specjalizacja pozwala na perfekcję w detalach – konturowaniu brody, pracy brzytwą, czy stylizacji modnych fryzur typu fade. Fryzjer damski z kolei lepiej poradzi sobie z modelowaniem, farbowaniem czy trwałą ondulacją.

— Czy salony barberskie stanowią realne zagrożenie dla tradycyjnych zakładów fryzjerskich? Niekoniecznie. To jest całkiem inny rodzaj pracy. Tam jest klimat, tam jest inna rozmowa, ludzie się odprężają, robią interesy — przedstawia swoje spojrzenie Sadowska.

Rozmówczyni zwraca uwagę, że mężczyźni traktują wizytę u barbera jak rytuał. Tam chodzi nie tylko o strzyżenie, ale o atmosferę, rozmowę, nawet alkohol.

— To są duzi chłopcy, którzy lubią takie zajawki. Tam nie ma kobiet, jest przyćmione światło, często drink... Taki męski klimat. Tak naprawdę podcięcie boczków jest tylko pretekstem, aby porozmawiać z kolegą — dodaje fryzjerka.

Na pytanie o korzystanie z platformy do umawiania wizyt on-line, rozmówca odpowiada bez wahania:

— Cały czas się bronię przed tym Booksy.

Powody tej decyzji są bardzo konkretne. Przede wszystkim – struktura klienteli.

— Mamy bardzo duży procent klientów 70+, którzy wolą po prostu zadzwonić. Podnieść słuchawkę, porozmawiać, dopytać.

Drugim argumentem są warunki finansowe narzucane przez platformę:

— Booksy za nowo przybyłego klienta żąda 60 proc. wartości usługi. Słyszałem, że niektórzy wynegocjowali pięćdziesiąt parę, ale dla mnie to i tak przesada — zdradza Lewko.

Do tego dochodzi problem z nagłymi rezygnacjami:

– Proszę sobie wyobrazić – wypełniony grafik, czekamy na klientkę na balejaż, który trwa 3 godziny. I nagle, 15 minut przed – odwołuje wizytę przez Booksy. Skąd ja mam wziąć kogoś na jej miejsce? My żyjemy z fryzjerstwa, nie mamy maszyny do drukowania pieniędzy – opowiada fryzjer.

Wyposażenie fryzjerskie to temat rzeka — zaczynając od nożyczek.

— Możemy kupić nożyczki za 100 zł, ale możemy kupić nożyczki za 6 tysięcy, a nawet za 8 — mówi fryzjer. — Ceny zależą nie tylko od marki, ale i materiału, z którego wykonane są narzędzia. Najdroższe są te ze stali japońskiej.

Nie bez znaczenia pozostaje technologia ostrzenia.

— Na niektórych ostrzach położony jest tak zwany mikroszlif. Gwarantuje on jakość, ale nie da się go regenerować — jak się zużyje, to nożyczki do wymiany. A te japońskie? Kupisz raz i możesz ostrzyć — tłumaczy Lewko.

Maszynki do strzyżenia także mają swoje widełki: w granicach od 500 zł do 3 tysięcy.

W porównaniu do dawnych lat, postęp w kosmetyce fryzjerskiej jest kolosalny.

— W kosmetykach jest przepaść między tym, co było, a tym, co jest teraz. Kiedyś co? Szampon familijny. Przecież to był dramat! — śmieje się fryzjer. — Dziś pracuję na markach Montibello i Moroccanoil. Mamy około 12 rodzajów szamponów — do łupieżu, przetłuszczających się włosów, farbowanych, z keratyną, fioletowy do włosów blond, który wytrąca żółć. To naprawdę jest rewolucja — mówi Lewko.

Nie tylko szampony się zmieniły.

— Lakiery mają teraz ochronę UVA, UVB. Dbają o włos, żeby lśnił i nie chłonął zanieczyszczeń z powietrza — kończy rozmówca.

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że branża fryzjerska to dziś „żyła złota” — wystarczy zajrzeć na TikToka czy Instagram, gdzie influencerzy-fryzjerzy prezentują kolejne spektakularne metamorfozy i luksusowe zabiegi. Ale jak wygląda rzeczywistość z perspektywy osoby stojącej codziennie za fotelem?

— Jak naprawdę, z ręką na sercu się liczy, to to jest taki trochę nieopłacalny biznes — mówi fryzjerka. — Ale tylko na niektórych usługach, bo z drugiej strony na innych się znowu dwa razy tyle zarabia — dodaje.

Okazuje się, iż ceny niektórych zabiegów są zawyżone nie z powodu kosztów wykonania, ale ze względu na oczekiwania producentów i… wizerunek usługi.

— Produkt kosztuje na przykład 20 złotych, a my bierzemy za usługę 200, ponieważ producent nie życzy sobie schodzić z ceny, żeby ten zabieg miał swoją renomę — tłumaczy Sadowska.

Tak jest m. in. w przypadku krioterapii — popularnej usługi regenerującej włosy:

— Podpisałam umowę z państwem od krioterapii, w której zobowiązałam się, że przynajmniej 200 zł będę brała za tę usługę. Koszt jego wykonania to maksymalnie 25 zł, ale chodzi o prestiż — zdradza Sadowska.

Jak tłumaczy specjalistka, zabieg krioterapii to nic innego jak wprowadzenie składników aktywnych do wnętrza włosa przy pomocy ujemnej temperatury:

— Używa się specjalnej prostownicy, którą oziębia się do minus 16 stopni. Następnie, pasmo po paśmie, nakłada się produkt i przejeżdża tą prostownicą, która za pomocą niskiej temperatury wtłacza wszystko we włosy.

Największym zainteresowaniem cieszą się usługi związane z koloryzacją, zwłaszcza blondy.

— Najpopularniejsza jest chyba koloryzacja, blondy od zawsze, ale także botoks. Teraz panie mogą sobie same pójść do hurtowni, aby dobrać właściwy kolor i zrobić sobie ciemny brąz, ale blondu sobie same już nie zrobią, więc muszą przyjść do specjalisty — mówi Sadowska.

Wspomniany botoks włosów, jak tłumaczy ekspertka, nie ma wiele wspólnego z jego kosmetycznym odpowiednikiem:

— Botoks to jest nawilżenie włosów. Nakłada się po prostu szampon i maskę. Większość stosowanych w tym celu kosmetyków nie ma nawet w składzie kwasu hialuronowego.

Jak przekazuje Sadowska, zdarza się, że fryzjerzy prezentują w mediach społecznościowych zabiegi, które w rzeczywistości nie mają naukowego uzasadnienia — jak np. „scalanie mostków wodorowych”.

— Jak się myje głowę, to mostki wodorowe się rozpadają. Scalają się z powrotem same przy suszeniu. A jakiś fryzjer potrafi na TikToku mówić, że on będzie scalał mostki wodorowe i bierze za to dodatkowe pieniądze — mówi specjalistka.

Fryzjerka zauważa, że coraz częściej o wyborze salonu nie decyduje jakość usług, ale umiejętnie prowadzone media społecznościowe. Za ich przyczyną ceny w Warszawie potrafią być wręcz absurdalne:

— Nawet kwota 12 tysięcy złotych za kolor. Myśli pani, że ten kolor był jakiś zjawiskowy? Nie, on po prostu był — podkreśla fryzjerka. — Kiedyś jak ktoś był złym fryzjerem, to zaraz go wyrzucali z cechu. A teraz każdy może robić, co chce — zakańcza rozmówczyni.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Strefę Biznesu codziennie. Obserwuj StrefaBiznesu.pl!